Beide ouders van de zussen Manny en Hennie zijn in het hospice overleden. Thuis overlijden was door de hoge leeftijd en het slechte fysieke gestel voor de beide ouders geen optie.

Hennie: ‘Vader was 81 en moeder uit bed tillen ging niet meer. Moeder had bovendien 24 uurs verzorging nodig. Na overleg kozen we voor het hospice. Ik vond het moeilijk, maar ik kwam er al snel achter dat de verzorging hier super was.’

Manny vult aan: ‘Het hospice heb ik ervaren als een thuis. Alles kon en iedereen mocht komen. We kregen eten, koffie en koekjes, echt heel warm. Onze vader lag hier wat langer dan onze moeder en bij hem hebben we echt om de beurt gezeten en voor hem gezorgd. Vrijwilligers hielpen hem bij de toiletgang. We konden het echt invullen zoals onze ouders en wij dat wilden.’

Hennie: ‘Onze kinderen gingen zelf naar de huiskamer en speelden daar. Af en toe kwam een vrijwilliger poolshoogte nemen of wij iets konden gebruiken. Erg fijn en gastvrij. Ik wist eerder niet wat een hospice inhield en ik kan zeggen dat het gewoonweg goed is. De periode met mijn moeder is ook door onze vader positief ervaren, anders had hij hier zijn laatste stukje niet willen zijn.’

Manny vult aan: ‘Toen vader overleed was er een ritueel waarbij de kist naar buiten wordt gedragen langs een boog van vrijwilligers. Bij moeder was dat de eerste keer dat wij dat meemaakten.  Dit heeft een diepe indruk op mij gemaakt.’

Hennie: ‘Bij vader regende het en we zagen een regenboog, zó mooi! Voor mijn gevoel nam hij op die manier afscheid van het leven. Een vrijwilliger vroeg of ik de kaars wilde uitblazen. Zowel ik als de vrijwilliger waren emotioneel, het tonen van dat gevoel vond ik mooi’.

(Interview door Bart van der Wal)