Het hospice in Dronten is alweer vijf jaar actief. De gemiddelde Drontenaar weet dat het hospice bestaat en dat hier mensen het laatste stukje van hun leven verblijven. Het hospice wordt gewaardeerd door de Dronter gemeenschap.  Mensen zijn vaak positief over het bestaan en de noodzaak van het hospice. Zo worden er vanuit de lokale samenleving met regelmaat de keihard nodige sponsoracties georganiseerd. Het hospice is immers een organisatie die grotendeels gerund wordt door vrijwilligers.

De vrijwilligers Marianne en Aagje vertellen ons meer over het reilen en zeilen binnen het hospice.

‘Ik liep vorig jaar op de braderie in Swifterbant en daar werd ik aangesproken of ik zin had om een informatieavond te bezoeken. Van het een kwam het ander en nu werk ik hier als vrijwilliger’, aldus Aagje.

Marianne is vanaf het prille begin al werkzaam in het hospice. “Ik was door een kennis gewezen op de terminale thuiszorg en ben toen gelijk gestart met de opleiding. Het hospice wat toen nog in oprichting. Ik heb direct te kennen gegeven dat ik ook diensten wilde draaien in het hospice, hetgeen ik nu volledig doe.

Als de dames wordt gevraagd wat hen beweegt om dit werk te doen dan is het vooral het gevoel voor mensen dat zij kunnen omzetten in daden. ‘Door hier te zijn kun je op een bescheiden manier iets betekenen voor de gast en de familie’, aldus Marianne. Aagje vult aan dat het er zijn en vooral het goed kunnen luisteren belangrijk zijn in deze belangrijke en indringende periode in een mensenleven.

Als ik opmerk dat mij dat niet eenvoudig lijkt zegt Marianne: ‘Als vrijwilliger worden wij hier goed opgeleid en begeleid. In het vergelijk met vijf jaar geleden is er veel veranderd, we hebben nu een cursus die naast theorie rondom bijvoorbeeld rouw en verlies vooral ook goed is afgestemd op de praktijk binnen het hospice. Van hygiëne tot roosteren en van verplaatsingstechniek tot sociale omgang met gast en familie. Na het volgen van de cursus ontvang je een certificaat en mag je aan de slag binnen het hospice. Natuurlijk  word je goed begeleid door een ervaren collega die ook je directe aanspreekpunt is en kun je terugvallen op je mentor. De eerste gast vijf jaar geleden ontvingen wij een dag na de opening, dat ging goed maar was toen ook wel spannend. Met gemiddeld veertig gasten per jaar is er nu volop praktijkervaring. We gebruiken nu de juiste protocollen en interne rapportages voor bijvoorbeeld de overdracht. Ook de samenwerking met de professionals van zorgorganisatie Icare loopt erg goed. Aagje: ‘Plezierig om deze enthousiaste en betrokken verpleegkundigen in huis te hebben.’

Aagje vervolgt: ‘Het is fijn hier te mogen werken. Ik vind het heel bijzonder dat mensen ervoor kiezen om de zorg voor de geliefde samen met ons op te pakken. Samen met de familie bekijken we wat onze rol is. De gast en de familie bepalen de regie en de familie bepaalt zijn eigen rol. Zo kan er sprake zijn van samen de zorg oppakken en als dat niet goed kan door bijvoorbeeld ouderdom spelen wij een iets grotere rol.’ Aagje: ‘Het is heel bijzonder dat mensen ervoor kiezen om de zorg thuis te ontlasten en juist daardoor meer de tijd kunnen nemen voor elkaar. Marianne instemmend: “Wij kunnen hen verlichten en bijstaan. Hierbij is het belangrijk de ander te waarderen om wie hij of zij is en in zijn waarde te laten. Met vooral aanwezig zijn en echt goed luisteren als dat nodig is kunnen we een klein stukje bijdragen aan het laatste stukje van het leven van de gast en de familie ondersteunen. Soms is een praatje op de gang of in de gezamenlijke huiskamer met een partner, broer of zus, kind of kleinkind al voldoende om hen wat lucht en ruimte te geven.’

Aagje vult aan: ‘Een poosje geleden wilde een dochter haar vader nog iets zeggen, dat was moeilijk voor haar. Door als vrijwilliger vooral te luisteren heeft zij zichzelf over de voor haar lastige drempel heen geholpen, dat is fijn’.

‘Het belangrijkste is dat onze gast zich hier echt thuis voelt’.

Als vrijwilliger moet je wellicht geen moeite hebben met het thema dood? Marianne: ‘Dat is waar, tegelijkertijd is het ook zo dat onze gasten hier wonen en leven. Weliswaar in het laatste stukje van hun leven, maar de stervende is immers nog levend! Wat ik bedoel is dat er hier ook mooie dingen gebeuren, fijne gesprekken of gasten die oud zeer oplossen met familie of hun liefde en empathie juist in de laatste levensfase beter kunnen uiten. En natuurlijk wordt er ook gelachen.’ Aagje vult aan: ‘Als collega’s zijn wij er voor de gast, de familie en voor elkaar. Zo kan het zijn dat na een zware, drukke dag we even lekker bij elkaar gaan zitten en de dag doornemen of gewoonweg ons hart luchten.’

‘Voor ons is het meest belangrijke dat de gast zich hier echt thuis voelt. Je mag als gast je eigen meubeltjes, planten en schilderijen meenemen. Wij zijn dan ook een bijna thuishuis’, aldus Marianne.

Aagje: ‘laatst was er een gast die even naar het centrum ging, de man zei dat hij even wegging maar zo weer thuis zou zijn, daar word ik zo blij van. Ik hoop dan ook mij nog lang te mogen inzetten binnen het hospice!’

Marianne besluit: ‘Hier geef je je geliefde niet uit handen, sámen zorgen we voor de beste, laatste zorg.’

(Interview door Bart van der Wal)